Home Innovatie & Strategie Een monument voor gezond verstand

Een monument voor gezond verstand

61

Vrijdagmiddag, kwart voor vijf. Gemeente-ambtenaar Jan verlangt na een drukke week naar het weekeinde. De deur zwaait open en Frits, opzichter bij gemeentewerken, stapt binnen.
‘Jan, we zitten met een probleempje bij de renovatie van de Havenweg, we komen verf tekort en zijn vergeten die bij te bestellen. Kun jij dat nog even doen, dan lopen we geen vertraging op.’
‘Uiteraard, geen probleem’, zegt Jan en pakt zuchtend zijn blok met inkoopopdrachten. Gelukkig heeft hij nog een soortgelijke order van een paar weken geleden, waar hij de gegevens van kan overnemen. ‘Staat daar nou een ‘1’ of een ‘7’, denkt hij, terwijl hij, terwijl hij het artikelnummer overneemt.
Nou is Jan de beroerdste niet, dus zet hij de inkoopopdracht direct op de fax, en – servicegericht als hij is – belt hij ook even met de verfhandel. ‘Als jullie maandag de order direct willen oppakken en uitleveren, zou dat heel fijn zijn’.

Maandagochtend, half negen. Piet, medewerker van verfhandel United Colors, mengt volgens specificaties de bestelling van de gemeente. ’Wel een bijzondere kleur’, denkt hij als hij de blikken verf afvult. Hij laadt de blikken in zijn busje en rijdt direct naar de gemeentewerf om de bestelling af te leveren.
Er was immers haast bij.

Maandagmiddag, half drie. Frits levert persoonlijk de verfblikken af bij de aannemer die aan de slag is bij de renovatie aan de Havenweg. Als iedereen een beetje doorwerkt, kan het werk deze week nog opgeleverd worden. Dus om drie uur begint de bouwvakker aan het laatste klusje voor die dag, het afschilderen van de vluchtheuvels. Bij het openmaken van de blikken verf valt hem de opvallende kleur wel op. Een vluchtheuvel moet goed zichtbaar zijn, maar knalroze…..
Hij meldt zijn twijfels bij zijn baas. Ook hij vindt dat wat vreemd, maar tja, de gemeente doet de laatste tijd rare dingen. Zo waren er laatst nog allerlei festivals in de stad, misschien dat het daar iets mee te maken had? Het zekere voor het onzekere belt hij toch maar even met het gemeentehuis. Daar is echter niemand meer te bereiken, wegens de wekelijkse stafvergadering.
Na ruggespraak met zijn baas besluiten ze dan toch maar de verf te gebruiken. Een vertraging kunnen ze immers niet gebruiken, want als het werk deze week opgeleverd wordt, ontvangen ze een mooie prestatie-bonus, zoals met de gemeente afgesproken.

Rond acht uur die avond rijdt Bart, freelance journalist bij het plaatselijke weekblad, naar huis. Hij kan zijn ogen niet geloven als hij die nieuwe vluchtheuvels aan de Havenweg ziet. Gierend van het lachen zet hij zijn auto aan de kant en belt de wethouder, met wie hij goed bevriend is.
Een onrustige avond volgt in het anders zo rustige stadje, en Bart heeft een mooie scoop die door de landelijke media goed beloond wordt.

De moraal van dit verhaal?
Allereerst: Hard werken met een goede service-instelling levert niet automatisch goed werk op.
Voorts: bij argwaan en twijfel: doe het niet! Liever toch nog een keer terug naar de tekentafel, in plaats van met kadaverdiscipline het resultaat nastreven.
Tenslotte: Als je al prestatie-afspraken maakt, kies dan zeer zorgvuldig de juiste indicatoren.
Maar de belangrijkste les? Zet een beloning en nooit een straf op gezond verstand. Vluchtheuvels horen niet roze zijn en autobanden niet oranje. Laat staan facturen zwart met witte letters.

Ook in de IT zie ik maar al te vaak dat user-requirements heilig worden verklaard en ontwikkelaars moeite hebben –  of zelfs verboden wordt –  die ter discussie te stellen. Een printfunctie op ieder scherm van de applicatie? Prima, maar is dat nou echt nodig? Leuk, die helpteksten die tips geven voor het inloggen, maar is het nou zinvol om dat NA het aanmeld- scherm te zetten?

Projectmanagement-methodieken wijzen ons op de rollen binnen een ontwikkeltraject. Ontwikkelaars mogen in dat geval nauwelijks hun mening hebben over de gebruikerswensen en in ruil hiervoor bemoeien eindgebruikers zich niet met de wijze waarop de programmeurs hun werk doen. Niemand gebruikt zijn verstand.

Hoewel de populair wordende SCRUM aanpak hierin hoop geeft door gebruikers en ontwikkelaars nauw te laten samenwerken en veel te laten communiceren, zouden projectleiders en opdrachtgevers er in alle gevallen goed aan doen iedere projectkick-off te houden in Wijchen. Hier zijn immers deze roze vluchtheuvels te vinden. Voor mij een monument voor gebruik van gezond verstand.

François van Heurn is als econoom gefascineerd door de toegevoegde waarde van informatietechnologie en de enorme moeite die de mensheid zich moet getroosten om die toegevoegde waarde in de praktijk te realiseren. Hij werkt als zelfstandig project- en interimmanager onder de vlag van www.baileybridge.nl

1 REACTIE

  1. In de structuur van een gemiddelde
    organisatie zijn krachten werkzaam die maken dat heel voor de hand liggende en ook voor die organisatie gezonde gedragsalternatieven afgestraft worden of simpelweg onopgemerkt blijven; je gezond verstand gebruiken kun je immers pas als je inziet dat je dat nog niet aan het doen was. Daarvoor moet je je allereerst in de abstractie bewust worden dat het mogelijk is als het ware vanaf een afstand op je eigen handelwijze kunnen reflecteren. Vervolgens moet doordringen op welke concrete momenten je dat dan zou moeten doen.

    De meeste gewoontes en protocollen zijn zinvolle versimpelingen van de werkelijkheid die maken dat je in de meerderheid van de situaties met relatief weinig inspanningen en snel een beslissing kunt nemen. Het is behoorlijk lastig om vanuit zo’n meestal functioneel gedrag die situaties in beeld te krijgen waarin het juist beter is niet op de vertrouwde manier te werk te gaan.
    Voeg daarbij nog de complicatie dat de enkeling die deze perspectiefwisseling wel voor elkaar krijgt in een organisatie werkt met taakverdeling en er daarom noodzakelijekrwijs een gedeelde groepsovertuiging nodig is dat het nu zinvol is om eens anders te reageren.

    Het is maar de vraag of het mogelijk
    is een organisatie op een zodanige manier te herstructreren dat je deze mogelijkheden tot kritische reflectie inbouwt- dikke kans dat
    die mogelijkheden zelf weer ritualiseren en tot protocol verworden…
    Geformuleerd als de sympathiek en haalbaar klinkende oproep om toch vooral je eigen gezonde verstand te gebruiken lijkt het af te hangen van mogelijkheden die in het individu in potentie aanwezig zijn en slechts gewekt hoeven te worden- het paradoxale gegeven van de verwevenheid van het individu in zijn sociale context maakt het echter heel lastig om zoiets ook daadwerkelijk te doen.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in