Professionals in talloze beroepen willen na een zwaar selectietraject, beloond door het lidmaatschap van een exclusieve branchevereniging of opname in een register, zich onderscheiden van gewone stervelingen die dezelfde activiteiten verrichten. Zo hebben makelaars “hun” NVM, mogen notarissen alleen via de Koningin benoemd worden en weet je dat je met een dure boekhouder te maken hebt als hij de titel registeraccountant achter zijn naam mag plaatsen. Vaak gaat het aannemen van de nieuwe status gepaard met het afleggen van een belofte om zich integer en professioneel te gedragen. Beoogd voordeel voor de afnemer is dat hij weet dat hij met een serieuze, betrouwbare en deskundige man of vrouw zaken doet. Des te groter is de schok wanneer blijkt dat de makelaar louche is, de notaris zijn controleplicht verzuimd heeft en de accountant een paar sideletters in de bovenste bureaula van de directeur niet heeft gevonden.
IT- ers hebben ook zo’n register dat zich helaas op weinig populariteit mag verheugen. Kijkend naar de gedragingen van menig commercieel gedreven automatiseerder, zou een serieus stempeltje op de beroepsgroep, gepaard met het afleggen van een ambtseed, geen overbodige luxe zijn. Want tjonge jonge, wat maken we er soms een zooitje van in IT-land: we schofferen klanten en gebruikers, laten projecten op kosten van de opdrachtgever uit de klauwen lopen en verkopen het liefst producten waarvan we weten dat de klant die eigenlijk helemaal niet nodig heeft. Als we weten dat de klant voor zijn vraagstelling beter een andere toepassing kan selecteren dan met ons in zee te gaan, dan verzwijgen we dat het liefst, want stel je voor dat de omzet aan onze neus voorbij gaat. Soms lijkt het er wel op dat leveranciers me willen overtuigen van de fantastische rekenfuncties in MS Word, terwijl verzwegen wordt dat Excel bestaat.
Daarom hierbij een voorzet voor een ambtseed annex tien geboden voor de serieuze IT-er:
- Ik beloof de belangen en zorgen van mijn klanten altijd voorop te stellen
- Ik zal eerlijk aangeven wanneer ik het gevraagde niet kan leveren, iemand anders de opdracht veel beter kan doen of er betere toepassingen voorhanden zijn die het vraagstuk van de klant sneller, goedkoper en makkelijker kunnen oplossen.
- Tarieven voor uren en licenties die ik hanteer relateer ik niet aan de winst die ik daarmee wil maken, maar aan de waarde die deze hebben voor mijn klanten
- Klanten mogen wel van mijn expertise afhankelijk zijn, maar zijn daarmee nimmer chantabel
- Spelregels (licentievoorwaarden, verrekenmethodes, uurtarieven en dergelijke) zal ik nimmer tijdens de wedstrijd veranderen.
- Als mijn klanten het lastig vinden om requirements op te stellen zal ik hen helpen deze te formuleren, in plaats van daar misbruik van te maken en gebrekkige functionaliteit op te leveren
- Ik schop geen paniek over de kwaliteit van de infrastructuur of de end-of-life status van de support op producten, maar ik adresseer dit soort problemen op een beheerste manier en bied daarbij pragmatische oplossingen aan.
- Bij operationele vraagstukken zal ik mij maximaal inzetten om deze op te lossen, in plaats van discussies te voeren over verantwoordelijkheden en financiële vergoedingen.
- Ik noem me pas projectleider als ik in al mijn haarvaten voel welke verantwoordelijkheden daarbij horen, meestal nadat de eerste grijze haren zichtbaar zijn
- En als ik software oplossingen verkoop, dan bied ik die als echte cloud-dienst aan, waarmee ik voor mijn klanten gedoe en kosten bespaar.
Wie pakt de handschoen op en plaatst deze regels onder zijn e-mail berichten of in zijn LinkedIn-profiel? Andere beloftes graag in de comments!
François van Heurn is als econoom gefascineerd door de toegevoegde waarde van informatietechnologie en de enorme moeite die de mensheid zich moet getroosten om die toegevoegde waarde in de praktijk te realiseren. Hij werkt als zelfstandig project- en interimmanager onder de vlag van www.baileybridge.nl, adviseert vanuit het Cloud Expertisecentrum (www.cloudec.nl) over de kansen, risico’s en organisatorische gevolgen van Cloud technologie en probeert als docent Bedrijfskunde en strategie aan een hogeschool de jongere generatie aan het leren, denken en ontdekken te zetten.
Een leuk probeersel, maar we leven in een kapitalistische wereld: per definitie geldt daar winstmaximalisatie van de eigen organisatie, voorop staat. Dat weten klanten ook. Een tweede of derde streven is continuiteit en tja dan is klantbelang wel van belang, want als je een klant eenmaal een kunstje hebt geflikt dan zal dan zal die je niet nogmaals vragen.
Ik zou veel meer belans willen zien in goed opdrachtgeverschap en opdrachtnemerschap en er een win-win situatie proberen uit te halen. Het idee van een belangenloze maatschappij bestaat voor mij niet: het gaat erom hoe je daarmee omgaat.
Goed verhaal,
Partijen die het niet willen ondertekenen moeten op zijn minst uitleggen waarom niet en maken zich wel een beetje verdacht. Partijen die het wel willen ondertekenen verplichten zich toch. Zo krijg je meteen zicht op (anglo-amerikaanse) partijen die alleen winstmaximalisatie nastreven. Kun je bewust een organisatie uitkiezen die gewoon kwaliteit wil leveren en daar geld mee wil verdienen.
Het is wel heel erg naar consultants en outsourcers geschreven. Laten we ook een variant opstellen voor managers en medewerkers.
Je bent de zoveelste met dit pleidooi. De eerste keer dacht ik ja! De tweede keer ja? En de daaropvolgende keren dacht ik nee. Het gaat niet werken, een register voor IT-ers. De organisatie is lastig, zowel de IT-er als de klant willen er niet voor betalen, en de bottom line is het feit dat ‘de IT-er’ niet bestaat. Van een boekhouder weet iedereen wat hij doet. Als ik zeg dat mijn buurman IT-er is, dan weet niemand wat hij doet. IT is nog altijd complex, en vrijwel alle IT is afhankelijk van een reeks mensen, die niet alleen competent moeten zijn, maar ook nog eens goed moeten kunnen samenwerken. Je onderscheidt jezelf nauwelijks tot niet in die keten met een registratie.
En die woorden onder je email plakken? Dat kan iedereen. Beloftes hebben we al genoeg.
Is de markt bereid daar een premium voor te betalen? Ik denk het niet; en daarom is er geen werkend register. Of er zou een wettelijke basis moeten komen, maar dat lijkt me niet waarschijnlijk.
@Arjen: betaalt de markt die premie niet nu al achteraf door te dure en/of mislukte projecten?
je punten zijn terecht- sommige veel meer dan terecht- en je lijst van geboden kan probleemloos op vrijwel alle bedrijfstakken worden geent die zich bezig houden met het produceren en slijten van niet-tastbare producten.
Wij arme afnemers verwarren nog altijd het onbegrijpelijke vakidioom van timmerman of chirurg (beide handarbeiders) met de onbegrijpelijkheid van de abstractie-slijters… waarbij we er ten detrimente van ons belang aan voorbijgaan dat ons bij de eerste categorie dienstverleners altijd nog een tweede soort check op de kwaliteit van het gebodene rest: we kunnen constateren dat het niet goed is als de poten onder de stoel uitbreken, of de aangebrachte tieten afzakken….
Maar als de abstractie-slijters ons hun grotendeels onbegrijpelijke concept-oplossing komen presenteren, zit er vrijwel nooit iemand aan tafel die een check durft te doen op de kwaliteit van het aangebodene, lastige vragen durft te stellen of twijfel uit te spreken-
de schaarse querulant die dat wel durft wordt overladen met een barrage aan niet op hun terzakedoendheid te controleren vaktermen, en ziet in de tweede ronde af van het leveren van commentaar; en zo voltrekt zich het drama van de nieuwe kleren van de keizer opnieuw: de kudde- met onder hen de meest gevaarlijken “zij die de begrippen kennen, maar geen begrip hebben” hobbelt hijgerig achter het aangebode aan- en weer zijn we een onbruikbare toepassing rijker.
Als we nu maar zouden leren dat je beter ten halve kunt keren, en het gekochte als een miskoop afboeken en stilletjes op zolder leggen, zou het nog niet zo erg zijn.
Maar in plaats daarvan maken we een nieuwe denkfout, door het principe van sunk cost te negeren: we hebben er weliswaar te veel voor betaald, maar dan zullen we het gekochte maximaal inzetten, om zo in ieder geval een deel van het geld te kunnen verantwoorden.
Op deze manier zijn we natuurlijk uiteindelijk nog duurder uit, omdat we nu niet alleen het geld kwijt zijn, maar daarnaast een grote hoeveelheid kostbare tijd verliezen en frustratie oogsten. Een dergelijke reactie blijkt echter vrijwel onuitroeibaar.
En zo modderen wij voort…