Als men denkt aan Het Nieuwe Werken, dan denkt men ook snel aan het fenomeen flexplekken. Hoe zien wij deze werkplekken sinds de introductie ervan? En maken deze plekken de belofte waar dat er effectiever gewerkt kan worden?
De laatste jaren hebben in menig Nederlands kantoor flexibele werkplekken hun intrede gedaan. Maar het fenomeen is helemaal niet nieuw. Het stamt uit de jaren vijftig van de vorige eeuw en het was bedoeld om de communicatie tussen medewerkers te bevorderen en daarmee de uitwisseling van ideeën te stimuleren.
Het idee werd met open armen ontvangen… tot bleek dat veel medewerkers begonnen te klagen over concentratieproblemen. Mensen konden niet goed hun werk doen en werden te veel afgeleid. Er werd gezocht naar een andere oplossing.
De zogenaamde cubicle moest de oplossing zijn. Ontwerper Robert Propst kwam ermee in de zestiger jaren. Hij creëerde kleine hokjes, cubicles, waar medewerkers ongestoord konden werken. De cubicles bleken echter ook geen groot succes, omdat medewerkers dit ervoeren als te klein, net een gevangenis. Binnen korte tijd werden de cubicles zeer impopulair.
De vraag is wat dan wel de juiste manier om een ruimte in te delen met flexibele werkplekken. Uit recent onderzoek blijkt dat er wel degelijk een gulden middenweg bestaat, namelijk een werklocatie die bestaat uit verschillende plekken waar iedereen aan plaats kan nemen. Zo ontstaat flexibiliteit, zoeken mensen elkaar op voor het uitwisselen van ideeën en ontstaat er sociale interactie. Het gaat dus om flexibel werken, met keuze en een beleid. Daar worden medewerkers wel gelukkig van.
