Juist in deze tijd van de Tour de France is het mooi om te zien hoe er gereageerd wordt op de afluisterpraktijken door de NSA, de Amerikaanse National Security Agency. Het is net als doping: iedereen weet dat bepaalde prestaties gewoon niet kunnen zonder doping, maar als het uitkomt is men hevig verontwaardigd.
We weten allemaal dat de Amerikanen – overigens net zoals de Chinezen! – beschikken over zeer geavanceerde afluistertechnieken waar ik als eenvoudige burger nauwelijks de details van weet. Maar als een insider met die informatie naar buiten komt is Leiden in last. Politici en journalisten die nu pas over elkaar heen vallen om dit aan de kaak te stellen hebben zitten slapen en bedrijven met hun ‘verontwaardiging’ naar mijn mening niets minder dan populisme.
Heel eerlijk gezegd ben ik blij en bang van afluisterpraktijken. Blij omdat ik het diep in mijn hart best wel een geruststellende gedachte vindt dat de VS potentiële terroristen al probeert op te vangen voordat ze iets kunnen uitvreten. Door het pijnlijke gebrek aan enige vorm van slagvaardigheid van de Europese Unie (voorbeeld: pas vijf jaar na het uitbreken van de bankencrisis kwam eindelijk de Europese Bankunie. VIJF JAAR!!!) heb ik geen enkel vertrouwen in enige vorm van effectieve terroristenbestrijding vanuit Brussel. Dus moet de VS het maar doen.
Maar mijn angst is groter en van langere duur dan mijn blijdschap. Wat ik de laatste jaren waarneem is dat één stroming zich als een soort elite boven de rest van de Amerikaanse samenleving verheft, en daarmee naar mijn mening aan de basis van hun samenleving knaagt. Dat zijn enkele conservatieve groeperingen, die hun mening met het fundamentalistische ‘wij hebben altijd gelijk’ aan anderen opdringen. Daarbij doen ze zelf wat ze andere fundamentalisten verwijten!
Deze conservatieven bezetten veel sleutelfuncties in de maatschappij, en zitten zo ook aan de knoppen van de afgeluisterde informatie. Zij bepalen wat goed is en wat niet. Dat boezemt mij angst in. Zo is er al een voorbeeld boven water gekomen dat bepaald werd dat het werk van een Amerikaanse kunstenaar geen kunst maar porno is. Dat is een non-discussie, want wie bepaalt dat? Maar de NSA bepaalde wel dat de betreffende cloud-provider de site onmiddellijk moest afsluiten, waarmee de on-line kunstenaar in één klap al zijn werk kwijt was.
Wie wil weten waar dit toe gaat leiden moet maar eens naar de film ‘das Leben der Anderen’ kijken. Die beklemmende Oostduitse toestanden maken we nu dus ook al in het vrije westen mee: het is niet de minister van binnenlandse zaken die persoonlijk alle informatie doorspit, maar een gemiddelde ambtenaar met een gemiddeld inkomen en een gemiddelde opleiding bepaalt wat wel en niet goed is. Dat beklemt me. Begrijp me goed: alle respect voor ambtenaren die dit werk doen, maar laat ze niet beslissen wat wel en niet goed is voor mij.
Die ambtenaar legt de grote Amerikaanse cloudproviders op wat ze moeten doen, en van wie ze de persoonlijke gegevens moeten vrijgeven. En wees niet naïef: als de grote Amerikaanse cloud providers (vul zelf de namen maar in), moeten kiezen tussen de belangen van een individuele gebruiker enerzijds, en de goede relatie met de NSA anderzijds, is het niet moeilijk om te voorspellen aan welke kant ze staan. Verwacht van die partijen geen enkele solidariteit met eenvoudige burgers als u en ik.
En dát boezemt me angst in. We zijn straks nauwelijks nog baas over de middelen waar we ons eigen gedachtegoed mee communiceren. Dát moet de discussie in de politiek en in de journalistiek zijn.
Ton Serné, Serné Channel Marketing
