Het valt niet mee om wielrenner te zijn deze dagen. Niet dat ik dat ben, integendeel, maar ik vind het wel interessant om te volgen.
Wat ik mezelf afvraag is waarom we zo verontwaardigd zijn. Voelen we ons bedrogen? Of zijn we verontwaardigd omdat we al die Tour-de-France’s en andere grote wedstrijden als zuivere sport zagen? Hoe naïef kunnen we zijn?
Al sinds de dood van Tommy Simpson in 1967 op de Mont Ventoux weten we dat er ongegeneerd doping gespoten en geslikt wordt. Ik zie het Jan Jansen op de TV nog zeggen: “zo’n wedstrijd is zo zwaar dat je die simpelweg niet zonder extra middelen kunt uitrijden”.
Iedereen was dus gewaarschuwd, en toch ging het door: het doping gebruik, het mediaspektakel, de sponsoring, niets werd minder. Alles werd alleen maar groter. En de reden laat zich raden: het Grote Geld. Niemand liet zich dit sprookje afnemen. Renners niet, journalisten niet, sponsors niet.
Probeer je in te leven in een renner die van voor en achter, links en rechts voorbij wordt gereden door een stel Italianen die je nog vierkant uitlachen ook. En die er aan de meet ook nog eens met de Grote Overwinningspremie van door gaan. Dan kan je twee dingen doen: stoppen, of meedoen met de ongeschreven (doping) regels van het spel. Ik oordeel en veroordeel niet, iedereen moet er het zijne van denken.
Het enige dat ik kwijt wil is dat ik nooit in de wielersport, zoals de TV me altijd heeft voorgeschoteld, geloofd heb. Is dat erg? Bepaal dat zelf maar, maar het ging allang niet meer om sport, het ging om lekkere televisie. Net als bij de zo vele zichzelf ‘kwaliteits programma’ noemende TV shows die uiteindelijk maar één doel hebben: lekkere TV met hoge kijkcijfers in plaats van waarheidsvinding. Maar dat ter zijde.
Terug naar het bedrog waar je als renner mee om moet gaan. In mijn beleving is dat niet veel anders als in het zakenleven waar een bedrijf iets probeert te slijten in een land waarvan je vooraf weet dat de beambten het niet zo nauw nemen met omkoping en steekpenningen. Is het goed te keuren? Nee, maar in dat geval moet je je afvragen of je überhaupt zaken wil doen in dat land. Als de directie besluit daar zaken te willen doen moeten ze hun personeel wel de volledige rugdekking geven. Helaas ken ik zaken waar dat, vanaf het moment dat de media zich er op stortten, niet altijd het geval was.
Het kan niet en het mag niet. Maar vanuit onze fauteuil thuis met een kop koffie er bij is het makkelijk commentaar geven. Hij die zonder zonde is werpe de eerste steen!
Ton Serné, Serné Channel Marketing
