Home Ondernemen & Business “En dat allemaal van onze belastingcenten!”

“En dat allemaal van onze belastingcenten!”

100

Een ICT-opdracht bij de overheid? Dan kun je een absurd scherpe aanbieding doen om vervolgens het 15-voudige te factureren. Als je eenmaal binnen bent, voelt niemand zich meer verantwoordelijk voor de oorspronkelijke afspraken of het budget.

Als je de berichtgeving van het afgelopen jaar nog eens terugleest, levert dat een paar mooie verhalen op voor het kringgesprek bij een verjaardag of aan de stamtafel. De verontwaardigde uitroep: ‘En dat allemaal van onze belastingcenten!’ lijkt er wel voor uitgevonden. Hoofdrolspelers: ambtenaren die – uiteraard – liggen te slapen en zich totaal niet bekommeren om overheidsuitgaven en aan de andere kant de snelle ICT-jongens die er alleen maar op uit zijn zoveel mogelijk geld binnen te harken.

Het gaat inderdaad regelmatig mis, met grote financiële- en reputatieschade als gevolg. Maar ik denk niet dat dat het gevolg is van laksheid of pure doortraptheid. Niemand zal echt trots zijn op de projecten bij Defensie, Justitie & Veiligheid, Belastingdienst en het UWV. De toekomstige ophef zit echter vaak al ingebakken in de aanbesteding. Opdrachtgevers gedragen zich als platte inkoopmanagers die de voorwaarden afvinken en dan de goedkoopste inschrijver selecteren. Opdrachtnemers voegen zich te gemakkelijk naar die procedure en ‘kopen’ een opdracht met een te laag aanbestedingsbedrag met ‘hoop op meer’. Ellende verzekerd!

Faire prijs voor een goed product
De basis van een succesvol en toekomstbestendig ICT-project is een open en gelijkwaardige samenwerking. Die moet je aan beide kanten goed inrichten. Als opdrachtgever moet je begrijpen dat bij een goed product een faire prijs hoort. Laat bijvoorbeeld de eerste selectie van aanbieders bepalen door de vinkjes bij het pakket van eisen, maar ga daarna pas met de overblijvende partij(en) in onderhandeling over een reële prijs. Verder zou het ook enorm schelen als degene die het project aan de opdrachtgeverskant leidt (vaak een externe), de organisatie, mensen en doelstellingen goed kent en ook daadwerkelijk mandaat heeft om beslissingen te nemen. Is dat niet zo, dan staat een project bij voorbaat al op scherp.

Adoptie en gebruik als graadmeter
Verder zou je het resultaat ook niet alleen moeten afmeten aan de geleverde en functionerende hardware en software. Je zou ook moeten kijken naar het daadwerkelijke gebruik van de systemen en toepassingen. Weten medewerkers hoe ze de nieuwe systemen goed kunnen benutten, zijn ze meegenomen in de transitie, wat zijn de concrete voordelen voor management en werkvloer? Aan acceptatie, adoptie en gebruik van ICT kun je vaak veel beter aflezen hoe succesvol een ICT-project is.

Verwachtingsmanagement is een ander heikel punt: baken je als opdrachtnemer je scope en werkzaamheden goed af en geef je vooraf garanties en kaders voor het resultaat? Doe je dat niet dan loop je het risico van een ontevreden klant, zelfs als je exact doet wat is afgesproken. Of je laat je gaandeweg en stapsgewijs verleiden tot meerwerk en uitbreiding van de scope. En dan valt de factuur weer veel hoger uit dan verwacht.

Een beetje gezond verstand
Als je altijd kiest voor de laagste prijs, haal je bijna als vanzelf de ellende in huis. Sterker, je weet bijna zeker dat je uiteindelijk veel te veel betaalt, door nacalculatie, herstelwerkzaamheden of het tussentijds afblazen van projecten. Gezond verstand, oog voor het daadwerkelijke doel en een open samenwerking zouden de belangrijkste leidraad moeten zijn. Dan hebben we het op de verjaardagsfeesten wel over de spoorwegen, de bouwfraude of de woekerpolissen. Onderwerpen genoeg tenslotte.

Marcel Lucker, Commercieel Directeur bij Winvision

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in