“Elektronische apparatuur zal in de toekomst steeds meer gaan lijken op het immuunsysteem van ons eigen lichaam” is de indrukwekkende openingszin van het artikel “Elektronica speelt doktertje” in dagblad De Limburger van 5 april jl.
Zelfherstellende materialen zijn er al langer. Dit zijn dan echter chemische processen zoals beton dat is voorzien van kalkproducerende bacteriën die scheurtjes opvullen. Onderzoekers van het California Institute of Technology hebben het voor elkaar gekregen, om een zelfherstellend systeem te ontwikkelen. Sensoren die op chips zijn gemonteerd verzamelen informatie (temperatuur, stroom, spanning) die naar een apart systeem (Application Specific Integrated Circuit) wordt gestuurd. Dit apart systeem analyseert de toestand van de chip en zet – bij een defect – aandrijvingen in werking die correcties aan de chip uitvoeren. Het systeem is zo ontworpen, dat het zonder tussenkomst van een persoon elke situatie kan besturen. Het wordt vergeleken met ons immuunsysteem dat ook een detecterend en herstellend vermogen heeft om het menselijk lichaam te beschermen tegen ‘aanvallen’ van buitenaf.
“Het was ongelooflijk, die eerste keer dat het systeem in werking trad en zichzelf genas. Het voelde alsof we getuige waren van de volgende stap in de evolutie van geïntegreerde schakelingen” zegt Ali Hajimiri, hoogleraar elektrotechniek bij het California Institute of Technology.
De vergelijking met het immuunsysteem vind ik tegelijkertijd fascinerend, maar ook beangstigend. Een chip of geïntegreerd circuit (IC) is zowat het laagste niveau wat we kennen in de wereld van ICT. Dit is het niveau van 0 en 1, plus en min, zwart en wit, goed en fout, ja en nee. Topinnovatie in de onderste lagen van IT, de lagen waar we ons niet meer van bewust zijn, zoals we ons ook niet bewust zijn van het immuunsysteem. De lagen van ICT die worden weggezet als commodity en de lagen die er niet meer toe doen.
Big data, cloud, mobility en allerlei andere innovaties aan de bovenkant van ICT kunnen hier echter wat mij betreft niet bij in de schaduw staan. Maar stel je eens voor dat dit detecterend en herstellend vermogen van technologie doordringt naar de bovenste lagen van IT, de lagen waar we praten over applicaties, de lagen van de apps en iconen.
Apps en iconen met een detecterend en zelfherstellend vermogen, zonder tussenkomst van een persoon. Dan lijken alle helpdesken en IT-beheerafdelingen totaal overbodig. Geen incidentbeheer, probleembeheer en wijzigingenbeheer meer. Geen frustratie en irritatie meer bij gebruikers die lang moeten wachten op de oplossingen van hun incident, probleem of wijziging. ITIL kan dan naar het archief. Maar wat kan er gebeuren als er een fout zit in het ontwerp of de bouw van deze detecterende en (zelf)herstellende apps en iconen? Wie kan er dan nog ingrijpen….?
Leon Dohmen, leon.dohmen@cgi.com
