Na 15 jaar begint de badkamer wat sleets en gedateerd te raken. Hoogste tijd voor een ingrijpende renovatie dus. Na bezoek aan diverse showrooms heb je een mooie selectie gemaakt van tegels, sanitair en als pronkstuk een tropische regendouche. Nu alleen nog op zoek naar dat mannetje die de verbouwing wel even klaart. In je naaste omgeving kun je niemand vinden, dus je besluit eens een aantal zich op internet aanbiedende bouwvakkers te bellen. Stel je daarbij de volgende conversaties voor:
Jij: Goedenavond, ik begrijp dat u ook badkamers verbouwt?
Klusser : Jazeker!
Jij: ik zoek een ervaren vakman
Klusser : dat ben ik!
Jij: mooi. Nou wil het geval dat mijn vrouw en ik lichtgrijze mosa- tegels hebben uitgezocht, van 10 bij 20 centimeter. Heeft u deze wel eens eerder gezet?
Klusser: eh nee…
Jij: dan vrees ik dat ik even verder moet zoeken…
Klusser: Ja, eh, maar ik heb wel witte tegels van Villeroy en Boch geplaatst, van 15 bij 30!Da’s veel moeilijker….
Jij: ja maar da’s toch anders, dus ik zoek even verder, goedenavond!
Een vreemde conversatie? Zeker, maar in de dagelijkse praktijk van het inhuren van IT-experts zie ik dit patroon regelmatig terugkomen. Onder het motto: eerst de vent, dan de tent, kiezen veel opdrachtgevers ervoor om de tussenstap van een interim- of detacheringsbureau over te slaan en hun oproep op een van de talloze web-marktplaatsen voor freelancers te posten. Om daarbij de schijn van vriendjespolitiek te vermijden, de inkoopafdeling tevreden te willen stellen of het selectietraject te vergemakkelijken, wordt een rigide set van eisen aan de benodigde externe kracht gesteld.
Vooral de overheid lijkt daarbij een beetje door te slaan door allerhande knock-out criteria bij inhuur te hanteren. Zo las ik een oproep voor een adviseur bij een gemeente die “tenminste drie jaar ervaring bij een gemeente moest hebben opgedaan gedurende de afgelopen vijf jaar”. Ook werd een windows-specialist gevraagd die minimaal vijfhonderd werkplekken moest hebben gemigreerd. Alsof twee in plaats van drie jaar ervaring zo’n groot verschil maakt. En alsof de techniek, de problematiek en de risico’s tussen een migratie van twee- en vijfhonderd pc’s nou zoveel anders zijn! En mag drie jaar ook twee jaar en 10 maanden zijn dan?
Het hebben van specifieke branchekennis en ervaring kom ik ook veel tegen. Daarmee doet een inhurende organisatie zichzelf tekort: is het niet juist verrijkend om een tijdje iemand in huis te hebben die ideeën uit een andere omgeving kan aandragen en toepassen? En is de branchekennis voor een meer dan gemiddelde krantenlezer niet juist iets om snel eigen te maken? Paradoxaal daarbij is dat bestuurders van overheidsorganen, zorginstellingen en andere not-for-profit instanties juist meer moesten gaan verdienen om zo ook kwaliteit en ervaring uit het bedrijfsleven aan te kunnen trekken. Kwaliteiten die op andere plekken in de organisatie kennelijk niet gewenst zijn…
De afgelopen jaren hebben HR- professionals ons bijgebracht dat het bij werving, selectie en beoordeling van medewerkers nou primair niet moet gaan om de kennis en kunstjes van de kandidaten, maar er juist in de breedte naar de competenties van de kandidaten moet worden gekeken. Als het om inhuur gaat, lijken veel opdrachtgevers die les vergeten of worden gemakzuchtig. Want selecteren op basis van competenties is natuurlijk lastiger dan door een lijstje van kennis- en ervaringscriteria af te vinken.
Het effect van dit alles is, dat kandidaten murw geslagen door de idiote eisen van opdrachtgevers knock out in een hoek van de ring blijven liggen. Eenmaal bijgekomen zullen de goeden onder hen hun heil zoeken bij opdrachtgevers die bereid zijn te kijken naar competenties en toegevoegde waarde, in plaats van beheerste trucjes en kunstjes. Zo krijgen serieuze opdrachtgevers het koren, en blijft het kaf over voor de checklistmanagers.
François van Heurn is als econoom gefascineerd door de toegevoegde waarde van informatietechnologie en de enorme moeite die de mensheid zich moet getroosten om die toegevoegde waarde in de praktijk te realiseren. Hij werkt als zelfstandig project- en interimmanager onder de vlag van www.baileybridge.nl, adviseert vanuit het Cloud Expertisecentrum (www.cloudec.nl) over de kansen, risico’s en organisatorische gevolgen van Cloud technologie en probeert als docent Bedrijfskunde en strategie aan een hogeschool de jongere generatie aan het leren, denken en ontdekken te zetten.
