Home Security Melden digitale inbraak nog steeds taboe

Melden digitale inbraak nog steeds taboe

155

Het is inmiddels ruis geworden. Een continue stroom van berichten over hacks, datalekken, ddos-aanvallen en identiteitsfraude. Wat kunnen we hier nog van leren? Ik weet het niet meer. Blijkbaar is het feit dat een lokale garagehouder na een hack al zijn bedrijfsgegevens kwijt is niet meer interessant genoeg. Terwijl de eigenlijke boodschap is dat het iedereen kan overkomen.

De kans dat je geraakt wordt door een vorm van digitale criminaliteit is zo groot geworden dat het onmogelijk is dat niemand in je nabije omgeving er mee te maken heeft gehad. Maar als we het vragen zegt niemand een nare ervaring te hebben gehad. Zou het echt? Of bestaat er een taboe op het melden dat je je digitale veiligheid niet onder controle had. Navraag bij verzekeraars die polissen verstrekken tegen cybercrime, leert dat mensen veel hacks domweg niet melden. Ondanks het recht op hulp en vergoedingen, is toegeven dat je gefaald hebt vaak een brug te ver.

Geen maatschappelijke acceptatie

Waarom? Hoe kan het dat we het heel normaal vinden om te melden dat een ruitje is ingetikt van onze auto maar het een schande vinden als dat ruitje de digitale versie is. Blijkbaar zijn we in de fysieke wereld al zo vertrouwd geraakt met het feit dat we er simpelweg vanuit moeten gaan dat inbraak een geaccepteerd risico is. Als het een algemeen geaccepteerd risico betreft, bestaat er dus geen taboe om hierover te communiceren. Maar voor een digitale inbraak ligt die maatschappelijke acceptatie dus anders. Een ingetikt ruitje zie je meteen en je zal ook direct controleren of er iets is gestolen. Een computerinbraak heb je vaak helemaal niet door. Totdat je twee weken later geconfronteerd wordt met op jouw naam afgesloten telefoniecontracten, je een private lease abonnement bent aangegaan voor zo’n kek klein autootje. Allemaal door die ‘onzichtbare’ inbraak in je computer.

Leeftijdsafhankelijk

Een opvallend verschijnsel is dat ouderen en jongeren het grootste risico lopen. Mensen tussen de 30 en 60 jaar hebben minder te maken met succesvolle aanvallen. Zij zijn opgegroeid met de technologie en zijn gaandeweg steeds veiliger omgegaan met technologie. Ouderen en jongeren zijn zich onvoldoende bewust van de digitale gevaren. Beide groepen weten over het algemeen weinig van technologie. Ouderen omdat ze er niet mee zijn opgegroeid, terwijl voor jongeren technologie zo vanzelfsprekend is geworden dat zij zich er niet in hoeven te verdiepen. Je werkelijk bewust worden van digitale gevaren én daarmee leren omgaan helpt dus echt.

Verantwoordelijkheid nemen

Voor iedereen geldt dat zij, net als in de fysieke wereld, verantwoordelijkheid moeten nemen voor hun digitale bestaan. Net zoals we op straat leren uitkijken en ons huis beveiligen met sloten en een brandmelder, moeten we leren omgaan met digitale gevaren. Ik denk dat niet alleen het onderwijs hierbij een rol moet spelen, maar net zo goed ouders uit de categorie die het minste risico loopt omdat zij beter weten welke digitale gevaren je loopt en hoe je daarmee moet omgaan. Zij weten dat de tijden van een touwtje uit de brievenbus allang voorbij zijn en dat dit net zo goed geldt voor de digitale wereld.

Aad van Boven, CEO van SecureMe2

 

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in