Kleine kinderen blijven toch verbazen. Laatst wilden mijn zoon van zes en mijn dochter van drie en een half samen spelen met de verkleedkleren die ze hadden. Het werd ziekenhuisje. Terwijl mijn zoon op zoek ging naar zijn ambulancierskledij, was de grootste zorg van mijn dochtertje: “waar is de computer”.
Voor haar was het zo klaar als een klontje: je kan geen doktertje spelen zonder computer. In haar geval een lelijk blauw ding waarop je een paar kleine spelletjes kan spelen. Een heuse ‘Nijntjescomputer’ van Clementoni. Natuurlijk moesten we hier als ouders hartelijk om lachen: onze kleine meid beseft het belang van de computer in de gezondheidszorg. Maar het deed ons er ook over nadenken. Als we even terugdachten aan onze laatste doktersbezoeken, dan wordt slechts een fractie van die consultatie besteed aan echt onderzoek zoals het meten van de bloeddruk, het kijken in oren of kloppen op borst en rug. Het grootste deel van de tijd zit de dokter achter zijn computer. Om je patiëntendossier aan te vullen, om je voorschrift klaar te maken, om je rekening af te drukken. Dit geldt trouwens niet alleen bij de dokter. Ga maar eens een pakje afhalen in de post, iets regelen in de bank, een huis of appartement zoeken bij een immokantoor. Je kijkt elkaar niet meer in de ogen bij deze transacties, je oogcontact voltrekt zich via de weerkaatsing op het computerscherm.
Het voorbeeld van de Nijntjescomputer toonde ons weer aan hoe informatica een vast onderdeel in het leven van kinderen geworden is. Mijn kinderen vinden het niet meer dan normaal dat hun vader zo goed als vergroeid is aan laptop, smartphone en iPad. Als ik – een prille babyboomer – de computer in al zijn verschijningsvormen al zo’n centrale plaats in mijn leven geef, wat zal dat dan wel bij hen zijn.
Voor één van mijn klanten bij Across Technology werken we momenteel aan een boek over de verschillende generaties op de werkvloer. Met een wetenschappelijk onderzoek peilen we naar de manier waarop ze tegenover werk staan. Tegenover andere generaties. Tegenover carrière maken. Maar bovenal proberen we ook te achterhalen hoe anders digitaal deze generaties zijn. Er is al veel inkt gevloeid over de verschillen en de gelijkenissen tussen generaties, maar toch blijft het gegeven fascineren. Wat mij vooral interesseert, is de manier waarop de digitale hulpmiddelen de generaties veranderen en hoe werk en vrije tijd door het digitale een totaal andere dimensie krijgen. Dat je nu om het even waar en wanneer kan werken, kan niet anders dan onze houding tegenover werk veranderen. Ik ga er van uit dat de evolutie van de generaties in de toekomst ook net zo zal versnellen als de evolutie van de IT zelf.
Is dat erg? Of is het net goed? Ik zou het niet weten. Maar jammer is het wel dat de kinderen van mijn kinderen wellicht de neus zullen ophalen voor de Nijntjescomputer. Zij zullen wel meteen een echte computer willen.
José Delameilleure, directeur van het IT Marketing & Communications departement van Across Technology
