Home Security Het spanningsveld tussen veiligheid en privacy

Het spanningsveld tussen veiligheid en privacy

102

De recente gebeurtenissen in Parijs, Verviers, Brussel en Kopenhagen zijn ijzingwekkend. Extremisten, die zichzelf moslims noemen, lijken weinig aanleiding nodig te hebben om cartoonisten, politieagenten, en onschuldige burgers, al dan niet van het Joodse geloof, in koelen bloede om te brengen. Tel daarbij de vreselijke video’s van de onthoofdingen en de levende verbanding van de Jordaanse piloot op en de schrik zit er, zeer terecht, behoorlijk in. Na dergelijke incidenten is de eerste, logische reactie een totaal onuitvoerbare kansberekening: hoe groot is de kans dat mij dit zal overkomen? En wat kan er worden gedaan om die kans te verkleinen?

Veel mensen kijken bij die vraag naar de overheid. Kan die geen maatregelen treffen om ons, brave burgers, veilig te houden? Objectief gezien lijkt mij dat nagenoeg onmogelijk. De meeste slachtoffers in Europa zijn de laatste maanden gevallen door toedoen van extremisten die op eigen houtje hebben besloten een aanslag te plegen. Dat besluit wordt ergens in het hoofd van een dergelijke psychopaat genomen, een plek waar de overheid geen vat op heeft. Maar, zo redeneren verschillende overheden in West Europa, wellicht kunnen we dat besluit wel op het spoor komen door de gangen en de communicatie van zo’n gevaarlijk individu nog veel minutieuzer te monitoren. Daarvoor moeten wetten worden aangepast. Waar burgers normaal gesproken protesteren als hun privacy dreigt te worden ingeperkt, geeft de verlammende angst voor aanslagen nu de benodigde rationalisering. Want ja, als de kans op aanslagen kleiner wordt door een beetje privacy op te geven, dan is dat het toch wel waard?

Mijn zeer gewaardeerde collega Jan Van Haver heeft zich eerder op deze plek al eens uitgesproken over een overheid die zichzelf toegang verschaft tot de digitale privésfeer van de burgers in het stuk ‘De overheid als hacker’. En ik moet mij, ook in deze onzekere tijden, bij zijn denkbeelden aansluiten. De massasurveillance heeft buiten nadelen (de beperking van de privacy van de burgers), eigenlijk –naar mijn mening- geen voordelen. Privacy Barometer heeft heel sterk beredeneerd dat massasurveillance het veld vooral vertroebelt, omdat er misschien wel miljoenen keren zoveel ruis bij de te onderzoeken data bijkomt dan nuttige informatie. En hoe ga je dat dan filteren?

Laten we, om de mogelijke effectiviteit van de massasurveillance te beoordelen eens kijken naar de aanslagen in Parijs. In Frankrijk geldt, net als in Nederland een bewaarplicht voor de telecommunicatie. De daders van de aanslagen waren bij de Franse inlichtingendienst in beeld als moslimextremisten. De wetgeving in Frankrijk was dus al optimaal om deze aanslagen te voorkomen: de daders mochten al in de gaten worden gehouden en hun communicatie mocht worden onderzocht. Toch zijn de aanslagen niet voorkomen. Hoe zou het de Franse diensten hebben geholpen als er nog, zeg, 100 miljoen gegevens van niet-verdachte burgers beschikbaar waren geweest? Die gegevens hadden toch geen enkel nut gediend?

Iets vergelijkbaars speelt bij een encryptieverbod, iets waar vooral Groot Brittannië mee bezig is. Het klinkt in eerste instantie misschien wel als een goed idee. Daarmee kunnen criminelen en terroristen niet meer zomaar met hun handlangers communiceren, afspraken maken, wapens kopen, etc. Maar is het effectief? Als kwaadwillenden weten dat hun communicatie kan worden onderschept, zullen ze dan niet slim genoeg zijn om daar iets op te verzinnen? Als criminelen met elkaar bellen en het over een wapendeal hebben, dan gebruiken ze toch ook gewoon codewoorden? “Ik kom op de dag van de roze schildpad [=woensdagmiddag] met 12 handdoeken [AK47’s] naar de plek waar we komen om te zingen [=het viaduct bij het bos]”, is maar een eenvoudige manier om het afluisteraars lastig te maken en die vorm van encryptie is nooit te verbieden. De communicatie die wel gemakkelijk te interpreteren is na een encryptieverbod, is de onschuldige communicatie tussen mij en mijn broer, bijvoorbeeld. Bovendien heeft encryptie een grote economische waarde voor ondernemingen die vertrouwelijke en bedrijfskritieke informatie te beschermen hebben. Het lijkt mij werkelijk ondenkbaar dat de overheid, die toch ook zo haar geheimpjes te bewaren heeft, een monopolie zou hebben op encryptie.

Mijn werkgever is een Duits bedrijf en mijn Duitse collega’s hebben een nog veel stelligere overtuiging op dit gebied dan ik. Om er eentje te citeren: “Wij zijn een security-bedrijf. Massasurveillance is de aartsvijand van veiligheid. In Duitsland is al twee keer aangetoond hoe massasurveillance de veiligheid en persoonlijke vrijheid van mensen kan beperken. Wij hebben daar geen derde voorbeeld van nodig.” En daarom blijven wij inzetten op het verzekeren van de privacy van onze gebruikers. Bijvoorbeeld met onze nieuwe chatapp SECURE CHAT, waarin tekst en afbeeldingen sterk worden geëncrypteerd voor een gegarandeerd privégesprek.

Dirk Cools, Country Manager G DATA Benelux

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in