Zwitserland kondigde onlangs aan het nabije heelal vrij te willen maken van ruimteschroot. De aankondiging wijst op een bekende praktijk: waar mensen zijn blijft (veel) rotzooi achter. In wegbermen, oceanen en op internet.
Om nieuwe dingen te begrijpen, zoek ik altijd graag naar analogieën in de bekende wereld. Zo zie ik een overeenkomst tussen het ontginnen van kansen op internet en de eerste pioniers die Amerika ontgonnen. Die gingen steeds een beetje verder het land in. Van ‘fouten’ in Europa hadden ze geleerd. Zo bouwden ze bijvoorbeeld brede rechte straten. En zo claimde, eeuwen later, zo’n beetje iedereen een aantal domeinnamen.
Als ruimte en mogelijkheden onbegrensd zijn, begin je steeds gewoon opnieuw een stukje verderop. De onbegrensde ruimte in de wereld, bracht ook geen noodzaak op te ruimen. Schippers dumpten afval overboord, de oceaan is immers groot genoeg. Mensen aan de rivier gebruikten die als afvoer. En in de uitgestrekte bossen was ruimte voor afgedankte autobanden en koelkasten.
Opeens beseffen we echter dat deze praktijk niet oneindig door kan gaan, sterker nog, dat we moeten opruimen. Estland toonde dat 50.000 vrijwilligers bereid waren in één dag 10.656 illegale storts op te ruimen –een mooi staaltje crowdsourcing overigens.
Laten we de vertaalslag maken naar internet: kunstenares Karina Pálosi laat zien, hoe slordig we omgaan met de ruimte op Blogspot. Ze toont 50 willekeurige blogs. De meeste zijn sinds 2005 niet meer aangeraakt, en tonen vaak niet meer dan enkele openingswoorden. Een ander kan die ruimte niet meer gebruiken.
Er zijn ook Twitteradressen met niet meer dan 3 tweets, tot verdriet van mensen die dit account wél zouden willen gebruiken. Maar de pijn is natuurlijk nog niet groot. Je kiest toch gewoon een andere naam? Nog is er ruimte genoeg.
Tot nu toe steken we weinig energie in het opruimen van internet. Toen Hotmail een limiet van 2 Mb aanhield, stapte iedereen over naar Gmail. En als de server op kantoor volloopt, kopen we een nieuwe. Straks in de cloud is dat nog makkelijker.
Vervuiling die moeilijker is te meten, is het verkeerd gebruik van bandbreedte. RSS feeds die niet bekeken worden of de verbinding met internetradio aan laten staan. Of meer films downloaden dan waar je tijd voor hebt. En natuurlijk al die automatische updates. Daar wordt het internet langzaam van. Hoewel, dan neem je toch gewoon een snellere verbinding?
Wanneer onderkennen we de noodzaak om wel op te ruimen? Of een stap moeilijker: Wanneer gaan we cradle to cradle denken bij nieuwe virtuele producten? Als Twitter nóg vaker onbereikbaar is? Net als fileproblematiek? Of als de energieprijs oneindig is? Of pas als teveel eigenaars van ruimte op internet zijn gestorven, en het erfrecht om herziening vraagt? Of voorlopig nog lang niet?
Jeroen Komen is ondernemer. Hij richtte onder meer het bedrijf Knoworries op. Deze tekst is een bewerking van een column die eerder op MKB Servicedesk verscheen.
