We zijn al jaren gewend dat we werkelijk, fysiek leven omvormen naar nullen en enen. Muziek, foto’s, film, toetsaanslagen, spraak, zelfs hartritme en zweetopbrengst vertalen we naar digitale bestanden. We creëren virtuele werelden die zeer reëel lijken en dat misschien eigenlijk ook wel zijn, maar niet fysiek. Ons onwerkelijke leven speelt zich af op een beeldscherm. Wellicht op een 3D-scherm en misschien zelfs als hologram, maar het is en blijft een niet tastbare werkelijkheid. De ontwikkeling van augmented reality en Google Glass en de inzet van sensoren om fysieke input te vertalen naar virtuele bewegingen, etc., verlengt dit digitaliseringspad nog tot in lengte van jaren. Het is ook wel zo prettig, want het stelt ons in staat om onze kennis, ervaringen en emoties te delen met de hele wereld.
Fietspad als website
Toch zien we nu ook een omgekeerde beweging. Een waarbij iets dat zich gewoonlijk op het beeldscherm afspeelt, nu zijn evenknie vindt in de fysieke wereld. Het mooiste voorbeeld is wellicht het fietspad van 1,8 kilometer dat Toyota heeft ingericht om de beleving van zijn terreinwagen RAV4 over te brengen. In het Bryanston Cycle Park in Johannesburg (Zuid-Afrika) leggen mountain bikers een parcours af en fietsen als het ware door de website die bij deze auto hoort. Met houten borden, WiFi, speciale mechanismen en sensoren heeft Toyota een pad geschapen dat de fietsers informeert over de verschillende modellen, de veiligheid en het interieur van de wagen. Ze kunnen er zelfs een afspraak maken voor een testrit. Aan het eind wacht een verfrissing: onder het ‘finish-bord’ is een vernevelaar gemonteerd die de verhitte fietsers met water afkoelt.
Bevroren vliegbewegingen
Of neem het project van Andrew Spitz (die tegenwoordig in Nederland woont). Hij noemt zichzelf een interactie- en geluidontwerper. Zijn idee is om de vluchten die een vliegtuig maakt tussen verschillende vliegvelden te visualiseren met werkelijk materiaal, met behulp van een 3D printer. Neem een bruidspaar dat van over de wereld mensen laat invliegen op hun bruiloft. Al die vliegbewegingen bij elkaar geven een gebogen lijnenspel dat op één punt convergeert (bijvoorbeeld Schiphol). Op het beeldscherm is weliswaar te volgen hoe de toestellen zich over de wereldkaart bewegen, maar zo’n geprint 3D-object print (een ‘loci’, compleet met de namen van de gasten) maakt het ontastbare – de reiservaring – tastbaar. Een prachtige herinnering aan de bruiloft, die je op de vensterbank kan zetten.
Gelukskoekjes
Het meest aansprekende vind ik nog wel hoe een vluchtig, digitaal medium als Twitter materialiseert tot vaste vorm. Het is een idee van kunstenares Jessica Lee uit Los Angeles (VS). Zij neemt tweets als uitgangspunt. Haar systeem ‘steelt’ de gewoonlijk puntige berichtjes en print ze. Gezien de geringe lengte van een tweet past dat goed op een klein stukje papier. Klein genoeg om bijvoorbeeld in een koekje te verstoppen.
De tweets krijgen daarbij ook meteen een ander karakter. Vaak doet iemand een mededeling over wat hij of zij heeft meegemaakt via Twitter. De beschrijving van een historische gebeurtenis, zoals: “Heerlijk gegeten met Anne Mieke in restaurant XYZ. Romantische setting”. De aard van de spreuk in een gelukskoekje heeft evenwel een voorspellende waarde; de tekst op de strookjes papier heeft een soort ‘waarzegkarakter’. De tweet verandert dan bijvoorbeeld naar: “Binnenkort romantisch etentje met Anne Mieke”.
Door historie om te buigen naar toekomst, speelt Lee met het begrip Tijd. Tegelijk buigt zij de digitale, vluchtige elektronica om naar een stukje tastbaar papier.
Overvloeien werkelijk en onwerkelijk
Wij zijn gewend om ervaringen, bijvoorbeeld op vakantiereizen, tastbaar te maken. Met fotoboeken, souvenirs, etc. Mensen hebben daar blijkbaar behoefte aan. Digitale scheppingen zijn in die zin on-werkelijk. Door ook dat universum tastbaar te maken, verrijken we onze belevingswereld. Misschien gewoon als een goed geslaagde marketing stunt, zoals Toyota ontwikkelde, misschien als souvenir zoals een loci, of een kunstvorm. Duidelijk is wel dat de scheidslijn tussen digitaal en fysiek steeds dunner wordt; dat werkelijk en onwerkelijk in elkaar overvloeien.
Intel kijkt zich al heel lang naar nieuwe manieren om de interactie tussen digitale technologie en de fysieke wereld te verbeteren en ze aan elkaar te koppelen. Dit vraagt echter om meer dan alleen technische innovaties; het gaat om inzicht in hoe de interactie van mensen met hun omgeving – en dus ook met technologie – werkt. Daarom heeft Intel antropologen in dienst, zoals Genevieve Bell. Hun onderzoek verschaft ons nieuwe inzichten waarmee wij en onze partners producten en oplossingen kunnen ontwikkelen die beter aansluiten op de gewoontes, voorkeuren, wensen en behoeften van gebruikers en bedrijven.
Anne Mieke Driessen, Business Development Manager Industry bij Intel Nederland
